《自靈巖登天平山次柳道傳韻》拼音版

元代干文傳

língyándēngtiānpíngshānliǔdàochuányùn--gànwénchuán

fàngōngmìngshìcái,zhìqīngdiān。。gāomíngguānwéi,zhídàoxíngjiànyuàn。

節(jié)jiélǐnshuāngbǎi,jīngshénlànyándiàn。chánghuáitiānxiàyōu,měihèndǎngchuán。。

mǎitiánshànpín,,ēnbēnyōucuì。zhìjūn術(shù)shù,,cǎixiūjiàn。。

shēnwèiāncháotíng,xūnshùfāngmiàn。。shāokuīkuìchéng,,égǎnliǎngyíngdiàn。

xiāng業(yè)hòukūn,,yuánshēnliúyǎn。éétiānpíngshānxiānyíngshénsuǒliàn。。

língyóutiān風(fēng)fēng,jiébǎiqiān。。tánggāomiàomàozūn,jìnlún轉(zhuǎn)zhuǎn。。

liánjìngxiānggèngqīng,,tíngyōuxiāngqiàn。hóubāngzhìchūn,dānqīngxuàn。

shēngyǒufēngbēi,shúgǎnmiàn。zhōngxiào結(jié)jiérénxīn,,dàimínjuàn。。

yóuchūxiàqiáoniǎoshēngzhuàn。。gòuzhǐgōng,wǎngshìgōujiàn。。

zhìjīnshízàihòu,hónggāohàncāngyǎn。qīngsōnggāo,chūguāngxuàn。。

cóngkōngcuìzhān,bēidàiliúxiáyàn。。shēngsuìzhū,shìruòfēisǎn。。

jiān輿fēi,側(cè)jìngróngmiǎn。。rénguīhuábiǎo,,shíhuàdòngzhōngyàn。。

wéiyǒubáiyún,,zhīlíngbiàn。。tíngliúquán,juéyóulǎn便biàn。

lóngménkuàixiāndēng,zhuōyáojiàn。shānxíng,huí護(hù)臺(tái)tái殿diàn。

宿zàngōngfáng,,liánhuācuīxiǎojiàn。。fānglēiyán,,qīngyǐnquèshàn。

píngshēngzizhǎngyóu,xiálùnfēngchán。。紀(jì)xíngshī,,shǔduōyàn。。

zhēntóngyǒngguī,,níngkuángwèijuàn。識(shí)shíqínshuíshìyōng,,zhībiàn。

干文傳簡介

唐代·干文傳的簡介

(1276—1353)元平江人,字壽道,號(hào)仁里,又號(hào)止齋。十歲能屬文。仁宗延祐二年進(jìn)士,授同知昌國州事。累升婺源知州,改知吳江州,所至皆有善政。順帝時(shí)預(yù)修《宋史》,書成,擢集院待制,以禮部尚書致仕。識(shí)度凝遠(yuǎn),喜接引后進(jìn),所取士后多知名。為文務(wù)雅正,尤長政事。有《仁里漫稿》。

...〔 ? 干文傳的詩(5篇)